День всех святых

На кладбищах дрожит дыханьем свет,
воспоминанья-листья падают неспешно.

Холодный мрамор принимает руки,
и тишь красноречивее молитвы,

И воздух пахнет воском и прошедшим,
и время медлит, чтобы не прервать раздумье.

Свеча любая — крохотное сердце,
что бьётся для замолкнувших навечно.

Иду я меж крестов и дат, читая имена, —
оборванных стихотворений строфы.

Но сколько нас когда-то станет светом,
зажжённым из любви или из долга?

И, может быть, тогда поймём взаправду,
что нету, кроме памяти, бессмертья,
которое по силам человеку.

Нет смерти, если помнят твоё имя.
Свеча погаснет — жар воспоминаний
живёт в нас дольше вечности самой.

---
Перевод с польского.

---
Оригинал (автор - Томаш Лорек):

Wszystkich Świętych

Na cmentarzach światło drży jak oddech,
liście spadają bez pośpiechu, jak wspomnienia.

Zimny marmur przyjmuje dłonie,
a cisza mówi więcej niż modlitwa.

W powietrzu pachnie woskiem i przeszłością,
czas płynie tu wolniej, jakby bał się przerwać zadumę.

Każdy znicz - to małe serce, które wciąż bije
dla tych, co milczą już na zawsze.

Idę wśród krzyży i dat,
czytając imiona jak wersy niedokończonych wierszy.

Myślę, ilu z nas też stanie się kiedyś światłem,
które ktoś zapali - z miłości, lub z obowiązku...

I może wtedy zrozumiemy naprawdę,
że pamięć to jedyna nieśmiertelność,
na jaką stać człowieka.

Nie istnieje śmierć - dopóki ktoś pamięta twoje imię.
Światło znicza gaśnie, lecz żar wspomnień
trwa w nas dłużej niż wieczność.