Новий переклад з білоруської.
--
День дорівнює життю
«День – це рік», –
казала твоя бабуся.
«Життю дорівнює день», –
сперечався поет Мелькер Мелькерсон.
З обома ти згоден сьогодні.
Достатньо встати з ліжка,
ще очей не продерши,
на пляж спуститися,
шубовснути з пірсу
і прокинутися вже у морі.
Оббризкавши чайок, повіншувавши
туриста в купальному халаті:
«З Новим днем-роком!»,
об'їхати велосипедом півострова
й щасливо повернутися
якраз до початку зливи.
Встигнути привітатися з галками та голубами,
з коровами,
кіньми,
овечками,
що пасуться впритул
до середньовічних храмів
(чим древніша церква,
тим більше вірних овечок).
Новим знайомим зробити приємне,
називаючи місцевих парнокопитних
зубрами
(я думаю, Готланд -
натовський непотоплюваний
Ноїв ковчег).
Здалеку вітрякам помахати.
Вітатись по-білоруськи
з комбайном і трактором.
Поховання вікінгів,
де камені складаються в човен,
напівжартома назвати Човном
Розпачу.
Духи, також напівжартома,
зрозуміти дадуть, що почули,
дозволивши біля човна зібрати
кошик боровиків,
на три чверті червивих.
На початку поля знайти
придорожню бібліотеку,
що виросла з-під землі, -
схоже, разом із боровиками.
Повертаючись, побачити в полі зайця.
Повернувшись, у провулку із їжаком зустрітись
(перший втече, а другий
на вулиці не знайомиться).
А перед сном скласти кілька слів
у вірші, що хотів написати
вже чотири роки,
та раніше якось соромився,
сьогодні же раптом ні.
Переконатись, що фрази
«День триватиме життя»
і «життя триватиме день» -
не одне й те ж саме.
Легко ворушачи губами,
дякувати за все,
що йде і тепер залишиться нескінченним
морем, землею та небом, вітром та сонцем,
там, де все є і буде,
тому що було.
... Завтра оса тебе поцілує в губи,
рот розпухне,
але це буде
вже в наступному житті.
--
Оригінал (автор - Андрій Хаданович):
Дзень роўны жыцьцю
“Дзень – год”, –
казала твая бабуля.
“Дзень роўны жыцьцю”, –
спрачаўся паэт Мэлькер Мэлькерсан.
Ты сёньня падтрымліваеш абаіх.
Бо досыць падняцца з ложка,
яшчэ не прадраўшы вачэй,
спусьціцца на пляж,
шабулдыхнуцца зь пірса
і абудзіцца ўжо ў моры.
Запырскаўшы чаек і павіншаваўшы
турыста ў купальным халаце:
“З Новым Днём-Годам!”
Аб’ехаць паўвыспы на ровары
і шчасьліва вярнуцца
якраз да пачатку залевы.
Пасьпець павітацца з галкамі і галубамі,
з каровамі,
коньмі,
авечкамі,
што пасьвяцца проста побач
зь сярэднявечнымі храмамі.
(Чым старажытнейшая царква,
тым болей верных авечак.)
Новым знаёмым зрабіць камплімэнт,
назваўшы мясцовых парнакапытных
зубрамі.
(Я думаю, Готланд –
непатапляльны натаўскі
Ноеў Каўчэг.)
Здалёк памахаць ветракам.
Паздароўкацца па-беларуску
з камбайнам і трактарам.
Ля пахаваньня вікінгаў,
дзе камяні складаюцца ў форму чоўна,
паўжартам назваць іх Ладзьдзёй
Роспачы.
Духі, таксама паўжартам,
дадуць зразумець, што пачулі,
дазволіўшы проста ля чоўна сабраць
кошык баравікоў,
на тры чвэрці чарвівых.
На ўскрайку поля знайсьці
прыдарожную бібліятэку,
што вырасьце як з-пад зямлі –
мабыць, разам з баравікамі.
Вяртаючыся, пабачыць у полі зайца.
Вярнуўшыся, у завулку сустрэцца з вожыкам.
(Першы ўцячэ, а другі
на вуліцах не знаёміцца.)
А перад сном скласьці колькі словаў
у вершы, якія хацеў напісаць
ужо чатыры гады,
ды раней было неяк сорамна,
сёньня ж чамусьці не.
Пераканацца, што фразы
“дзень доўжыцца будзе жыцьцё”
і “жыцьцё будзе доўжыцца дзень” –
не адно і тое ж.
Лёгка варушачы вуснамі,
дзякаваць усяму,
што прамінае й цяпер застанецца бясконцым
морам, зямлёй і небам, ветрам і сонцам
там, дзе ўсё ёсьць і будзе,
таму што было.
…Заўтра цябе пацалуе ў вусны аса,
рот апухне,
але гэта будзе
ужо ў наступным жыцьці.