Новый перевод с белорусского.
---

Идиллия в стиле Лавкрафта

Редактировать Лавкрафта –
как прибираться на кладбище.

Не так романтично, как пишут в сети.
Дело такое, что хватит надолго,
но оно интересно, полезно и –
если про объём работы не думать –
совсем не пугает.

Плиты в основном перекошены.
Кошки в основном перекормлены,
редко кто-то из них до Луны допрыгнет.

Лунатики – трое из четырёх - симулянты,
что тут от армии прячутся.

Кровавые надписи,
как и охранные знаки ЮНЕСКО, –
подделка местных граффитчиков.
Фальшивку легко узнать:
не хватает занудства оригинала.

Всё заросло сорной травой
и пустыми словами.

Эпитафии настолько политкорректны,
что никогда не понятно,
кого покойник дискриминировал
и почему оправдали убийцу.

Немного мешают
юные неофиты среди могил.
Реальные вампиры
почти не показываются,
боясь ролевиков
и чёрных археологов.

Да, мэтр был ещё тот расист.
Но даже ему приятно,
что народная тропка - не зарастает.

Поэт с поэтессой из разных стран,
что познакомились прямо в склепе,
занимаются любовью
без подстрочника.

Почти идиллия,
остальное легко исправить.

Что не прибрал переводчик,
доприберёт редактор.
Что не прибрал редактор,
доприберёт корректор.

Обложки появятся новые, лучшие,
как наш классик сказал о могилах,
и ни единой книги, ни единого экземпляра
не уничтожит никто на границе.

Твои безумцы, Лавкрафт,
интересны лишь психиатрам -
они не подписаны ведь на наши
экстремистские каналы.

Твои корабли поднимаются
прямо из моря в открытый космос –
и ни один ещё
не посадили в Беларуси.

Что уж говорить о пассажирах?!

Кстати, пассажиры,
даже попав в плен к монстрам,
не теряют надежды,
ибо знают - придёт на помощь
непобедимая армия кошек,
которые, к сожалению, даже не слышали
о том, что мы - котики.

И, заметьте, котов-генералов
не отправит никто в отставку
за чрезмерно высокий рейтинг.

Твои лидеры иногда исчезают
в параллельных мирах,
но всегда забирают
только свои деньги.

Твои проповедники и пророки
шлют другим письмена,
а не фотографии
своих письменных приборов.

Твои вурдалаки тайком проносят
на арену основных событий
могильные плиты
с запрещённой символикой –
и никто никого никогда не депортировал.

И главное, каждый мечтатель,
каждый бродяга в стране снов
на последней странице
проснётся в своей постели,
с твоим томиком
в своём домике.

Так что, друг Лавкрафт,
поскорей забери отсюда,
депортируй меня в свой готический,
ужасный,
жуткий,
чудовищный,
кошмарный –
нестрашный мир!

---
Оригинал (автор - Андрей Хаданович):

Ідылія ў стылі Лаўкрафта

Рэдагаваць Лаўкрафта –
як прыбірацца на могілках.

Ня так рамантычна, як пішуць у сеціве.
Занятак такі, што хопіць надоўга,
але цікава, карысна і –
калі ня думаць пра колькасьць працы –
зусім не жахліва.

Пліты збольшага перакошаныя.
Коткі збольшага перакормленыя,
рэдка якая даскочыць да месяца.

Лунатыкі тры з чатырох сімулянты,
якія хаваюцца тут ад войска.

Крывавыя надпісы,
як і ахоўныя знакі юнэска, –
падробка мясцовых графітчыкаў.
Фальшыўку выявіць лёгка,
бракуе занудзтва арыгінала.

Усё парасло пустазельлем
і пустазвонствам.

Эпітафіі настолькі паліткарэктныя,
што ніколі не зразумела,
каго дыскрымінаваў нябожчык
і чаму апраўдалі яго забойцу.

Трохі перашкаджаюць
юныя нэафіты між магілаў.
Сапраўдныя вампіры
амаль не паказваюцца,
баючыся ралевікоў
і чорных археолагаў.

Так, мэтр быў яшчэ той расіст.
Але нават яму прыемна,
што народная сьцежка не зарастае.

Паэт і паэтка з розных краінаў,
што пазнаёміліся проста ў склепе,
займаюцца каханьнем
без падрадкоўніка.

Амаль ідылія,
а рэшту лёгка паправіць.

Што не прыбраў перакладчык,
дапрыбірае рэдактар.
Што не прыбраў рэдактар,
дапрыбірае карэктар.

Зьявяцца новыя, лепшыя вокладкі,
як казаў пра магілы наш класік,
і ніводную кніжку, ніводзін наклад
ня зьнішчыць ніхто на мяжы.

Твае вар’яты, Лаўкрафце,
цікавяць адно псыхіятраў,
бо не падпісаныя на нашы
экстрэмісцкія каналы.

Твае караблі падымаюцца
проста з мора ў адкрыты космас –
і ніводзін яшчэ
не пасадзілі ў Беларусі.

Што ўжо казаць пра пасажыраў?!

Дарэчы, пасажыры,
нават трапіўшы ў палон да монстраў,
не губляюць надзеі,
бо ведаюць – прыйдзе на дапамогу
непераможнае войска катоў,
якія, на жаль, ніколі ня чулі аб тым,
што мы – коцікі.

І, заўважце, катоў-генэралаў
не адправіць ніхто ў адстаўку
за празьмерна высокі рэйтынг.

Твае лідары часам зьнікаюць
у паралельных сусьветах,
але заўжды забіраюць
толькі ўласныя грошы.

Твае казаньнікі і прарокі
дасылаюць іншым пісьмёны,
а не фотаздымкі
сваіх пісьмовых прыбораў.

Твае вурдалакі цішком праносяць
на арэну галоўных падзеяў
магільныя пліты
з забароненай сымболікай –
і ніхто нікога ніколі не дэпартаваў.

І галоўнае, кожны мройца,
кожны бадзяга ў краіне сноў
на апошняй старонцы
прачнецца ва ўласным ложку,
з тваім томікам
у сваім доміку.

Так што, дружа Лаўкрафце,
хутчэй забяры адсюль,
дэпартуй мяне ў свой гатычны,
жахлівы,
жудасны,
вусьцішны,
кашмарны –
нястрашны сьвет!