Снова Изи Харик, на тот момент ещё - соответственно времени вокруг, ибо 1925 год, - идеалистичный и юный (ему 27, хотя по стихотворению кажется, что где-то 17). До расстрела ещё 12 лет...

---

Быть может, я урод, трефная кость:
к спокойствию неведомы пути,
себя понять, увы, мне нелегко,
я жизнь свою не в силах охватить.

Что знаю я о тех, чей нежен взгляд,
и чьи объятия полны тепла?
Намеренно походку тяжеля,
от сердца убегаю я стремглав.

Я не хочу сердечной суеты —
чтобы дрожало, плакало во мне;
уж лучше каменным и твёрдым стыть,
чем — в трещинах — навек окостенеть.

Но я кричу тем, кто придёт вослед,
кто будет жить потом, спустя века:
то, как мы вправду жили на земле,
пускай не будет чудом в облаках!

И не смотрите, я прошу, в тоске
на прошлые — на наши — времена:
хоть мы уже навеки вдалеке,
пусть пыль легенд не коронует нас.

Не увенчайте нас — в том нет нужды! —
коронами из солнечных лучей:
мы жили средь любви и средь вражды,
дневного света, тяжкой мглы ночей.

Мы клали кирпичи, росла стена,
и мы ложились перед той стеной,
и так полётов не хватало нам,
так не хватало крыльев за спиной!

Шли по земле мы, били нас ветра,
пыль разрушения — на рукавах...
И суждено нам было умирать,
но прежде — петь, не забывать слова.

Вы, жители совсем иной земли
в иные, солнечные времена,
вы — те, кто вправду крылья обрели, —
пожалуйста, не коронуйте нас!

---
Перевод с идиша.
За помощь с переводом спасибо Siarhiej Šupa.

---
Оригинал (автор - Изи Харик):

ס’קען זײַן, אַז כ’בין אַ טריפֿער ביין,
און ס’אין מײַן קאָפּ צו שטילקײט ניט געלערנט,
ווייס איך ניט און קען זיך ניט אַליין
און קען נאָך ניט אַרומטעסען מײַן לעבן.

װאָס ווייס איך דען פֿון אויסגערוטן בליק,
פֿון פֿינגער וואַרעמע און צאַרטע?
מיט האַרטע טריט און האַרטן בליק
אַנטלויף איך שטענדיק פֿון מײַן האַרצן.

איך וויל ניט און איך קען ניט, אַז אַ האַרץ
זאָל ציטערן, זאָל בעטן זיך און וויינען,
— שוין בעסער נאָר אויף שטיינער-האַרט
אַזוי אַ בראָך טון זיך פֿאַרשטיינערט.

פֿון דאַנען שרײַ איך אַזש צום צענטן דור,
צום צענטן, צום עלפֿטן און צום הונדערטן:
אונדזער ביינערדיקע, שטײַפֿע וואָר
זאָל פֿאַר אײַך ניט אויפֿגיין, װי אַ װוּנדער!

ערגעץ דאָרט אין זומערדיקן לאַנד
מיט טעג פֿאַרבליבענע אויף שטענדיק
זאָלט איר כאָטש מיט אַ בענקשאַפֿט אין דער האַנט
ניט קרוינען אונדז מיט שטויבן פֿון לעגענדן.

זאָלט איר כאָטש ניט באַקרוינען אונדן די קעפּ
מיט געוועבן זוניקע און דינע…
מיר זײַנען דאָ געוועזן און געלעבט
אין ליבשאַפֿטן, אין ווייטיק, און אין שׂינאה.

מיר האָבן דאָ די ציגל נאָר צעלייגט
און זיך אַליין אַוועקגעלייגט פֿאַר ציגל,
ביז טיפֿן בלוט אַזוי געבענקט
פֿאַרמאָגן אויך צוויי אומרויִקע פֿליגלען.

מיר זײַנען דאָ געגאַנגען אויף דער ערד
מיט שטויב פֿון חורבן אויף די אַרבל…
און אונדז איז נאָר געווען באַשערט
זינגענדיק דאָ לייגן זיך און שטאַרבן.

זאָלט איר כאָטש דאָרט אין זומערדיקן לאַנד
נאָך אונדז, פֿאַרבלוטיקטע, ניט בענקען.
פֿון דאַנען שטרעק איך אויס צו אײַך מײַן האַנט:
— טײַערע, באַפֿליגלטע, ניט קרוינט אונדז!